SEM BULLYING NO CAFEZINHO / SEN BULLYING DUM KAFOPAŬZO

        Já sem poder suportar foi dar queixa ao Diretor. Até mudar de escola cogitou. Água fervente, ebulição, cabeça quente e bullying de todo lado. Tentou viver afastado, o pátio não frequentava, na sala de aula calado, mas na hora da saída vinha a galera zoar, que o Avô era ladrão, que o Avô era ladrão, que o Avô era ladrão, político tão popular. Pensou em bater nuns três, sonhava surra exemplar, mas... não ainda dessa vez. Xingamento, empurra-empurra nem Era o pior da história. A dor batia bem fundo nos risos mais debochados misturados ao refrão: O netinho do ladrão! O netinho do ladrão!

        O suplício começou – show de circo na TV – na votação que cassou o mandato da Presidente, pretexto não comprovado, mas com aval do Supremo, população dividida, ódio esquisito no ar num Fla-Flu de arrepiar campeonato de sandices. Será que isso vinha ao caso? Ocaso de uma quadrilha, ascensão de outra quadrilha? Palácio esconderijo de ministros sinistros, na chefia o meliante passava a ser comandante supremo das forças armadas? Chutado o pau da barraca, eis o barraco armado: verbas de publicidade vinham desgovernadas e a mídia despudorada só nadando de braçada! Seguidor ou não do pato, já de sorriso amarelo, iria pagar o pato poucos meses depois, o prejuízo do trabalho já vinha terceirizado, um pouco mais de indecência no remendo da imprevidência sem o povo consultado ou discussão qualificada, muito pouca discussão. Nos jantares no palácio, tudo na conta do povo, propinas, afagos, cargos, delírio de apadrinhados, a chusma de parlamentares saindo pelo ladrão!

        Lá na escola a turba avança: O netinho do ladrão! O netinho do ladrão! Até que o Coordenador anotou todos os nomes e foi na sala intimar: você, você, você, você... vão ter que se apresentar – Gabinete do Diretor. Não é que sobrou pra mim, que vinha sendo assediado na covardia sem fim! A bronca do Diretor, se prefere chame esporro, envolta em muito amor, tinha lição de moral em palavras muito duras. Duas meninas choravam, três garotos não sabiam onde esconder a cara. E a parte que me cabia, apesar da gravidade, vinha em voz bem macia. Éramos os futuros mandatários da combalida Nação. Estudássemos pra valer! Ao saber intelectual, por mais valor que tivesse, deveria se somar um respeito à toda prova ao direito sagrado ao livre pensamento e à livre expressão, mas ouvindo, mente aberta, o divergente, o contrário. A vida nos ensinaria que só com paz e harmonia iria a Nação superar o ódio, a intriga, a cobiça, abutres sobre a carniça ou colibris a voar? Disputa civilizada, temas aprofundados, debate mesmo acalorado, mas com muita educação, o adversário complementa, não é inimigo não, valesse a lei para todos, mesmo os amigos do rei! Olhinhos arregalados, não só meninas choravam, garotos lacrimejavam, o Coordenador disfarçava. E quando veio a sentença já tinha até quem sorria, não quero saber de briga, não quero saber de manha, amanhã já de manhã, quero a campanha na Escola, cada um sabe a missão: vocês vão de sala em sala conseguir a adesão para o torneio de músicas, festival de poesia, concurso de redação. O tema vocês já sabem! Quem pode aqui mencionar?

       O colega mais agressivo, o primeiro a me abraçar. Depois de tantos abraços disse assim ao Diretor:

      - Nosso tema vai bombar. Vê só: “Escolha bons argumentos, mas fale com o coração!”

       Sucesso. Euforia. Emoção.

 *******

        Jam plu sen elteneblo li plendas al Lernejestro. Eĉ lernejoŝanĝo jam venis al lia kapo. Akvo bolanta, bolado, varmokapa ĉiuflanka bullying. Ekvivis li tute sola, korton ne plu frekventis, lernoĉambre silente, sed dum la elira horo amase venis mokado, la Avo jen ŝtelisto, la Avo jen ŝtelisto, la Avo jen ŝtelisto, politikisto tiom popola. Volis bati almenaŭ tri, sonĝis avertan batadon, sed... ne ankoraŭ ĉifoje. Sakrado, puŝ-puŝado ne estis la plej malbono. Doloro venis pli funda pro la plej mokantaj ridoj kunige al la refreno: La nepeto de ŝtelisto!, La nepeto de ŝtelisto!, La nepeto de ŝtelisto!

       La turmentego komencis – cirkla spektaklo per TV – dum la balot-sesio nuliganta la mandaton de la Prezidentino, pro preteksto ne elmontrita, sed de l’ Supera Kortumo benita, popolo disdividita, malamo stranga en la aero kvazaŭ klasika maĉo tremiganta la stultaĵan ĉampionecon. Ĉu afero iel grava? Subiro ĉu de bando, ascendo de alia bando? Ĉu Palaco rifuĝejo de fifamaj ministroj, subgvide de la fripono starigita superan komandanton de la armeo? Ŝotita la apogstangon, jen ĥaoso starigita: porpropagandaj mon-sumoj venis tute senbride, malŝparema gazetaro monprofitegon gajnanta! Sekavanta aŭ ne la anason, jam konsternita la rido, la popolo pagus la fakturon kelkajn monatojn poste, la labora malprofito venis jam tria-uligita, iom pli da maldeco dum la flikaĉo de la malprudeco sen popola konsulto aŭ kvalifika diskuto, tre malmulta diskutado. Dum bankedoj en palaco, pagitaj de la popolo, tink-mono, mondonaco, postenoferto, deliro de protektitoj, troabundo de parlamenta friponaro!

        En la lernejo antaŭeniras homamaso: La nepeto de la ŝtelisto! La nepeto de la ŝtelisto! Tio ĝis kiam la Kunordiganto notis ĉiujn nomojn kaj sin direktis al ĉiu lernoĉambro por ordoni: vi, vi, vi, vi... nepros sinprezenti en la Lernejestra Kabineto. Ankaŭ eĉ mi mem, la sieĝita de tiu senfina kovardaĵo! La riproĉego de la Lernejestro, ege amplena veninta, enhavis moralan lecionon per tre krudaj vortoj. Du knabinoj ploradis, tri hontaj knaboj ne sciis kie sin kaŝi. Tiu parto al mi direktita, malgraŭ la graveco, venis per milda voĉo. Ni estis la estontaj estroj de la malvigligita Patrujo. Vere ni do studu! Al la intelekta kono, malgraŭ ĝia graveco, devus esti aldonita senlima respekto al la sankta rajto al libera penso kaj libera esprimo, sed ĉiam aŭskultante per malferma menso la malakordantojn, la konstraŭulon. Vivo nin instruos, ke nur per paco kaj harmonio eblos al la Nacio superi malamon, ĉikanon, avidon. Ĉu ni estus vulturoj sur la putraĵo, ĉu volantaj kolibroj? Civilizitaj disputoj, temaj profundigoj, debato eĉ varma, sed tre edukita, jen kontraŭulo nin komplementas, ne estas malamiko, valoru leĝoj por ĉiuj, eĉ amikoj de l’ reĝo! Etaj okuloj malfermegitaj, ne nur knabinoj ploradis, knaboj larmetis, la Kunordiganto kaŝis. Kiam venis la veredikto kelkaj eĉ ridetis. Mi ne volas scii pri malpaco, mi ne volas scii pri ploraĉo, morgaŭ jam matene, mi volas vidi la kampanjon en la tuta Lernejo, ĉiu konas la mision: vi iros lernoĉambren post lernoĉambro varbi por la muzikturniro, poezifestivalo, redaktaĵ-konkurso. La temon jam vi scias! Kiu nun ĝin mencius?

       La plej agresema kolego, la unua min brakumi. Post tiom da brakumoj, tiel mi diris al la Lernejestro:

      - Mi certas, ke nia temo furoros. Jen ĝi: “Elektu bonajn argumentojn, sed parolu nur tutkore!”

        Sukceso. Eŭforio. Emocio.